Het endorfinesysteem beheerst de gezondheid
De meeste mensen associëren endorfine met geluk, sporten (runners high), verliefdheid of het eten van chocolade. Maar het endorfinesysteem is zoveel meer. Het bestuurt ons zelf herstellend vermogen. Het stuurt de genen, neurotransmitters, hormonen en het immuunsysteem aan. Het geneest het lichaam van stress, ziekten en andere vormen van belasting.
Een klein aantal andere functies:
- Het vermindert allergische reacties
- Stuurt het dopaminesysteem aan (Bij ADHD zie je een tekort aan dopamine)
- Zorgt voor de beheersing van stress
- Zorgt voor vitaliteit en energie
Het is van het grootste belang om een goed werkend endorfinesysteem te hebben.
Signalen dat het endorfinesysteem uit balans is
Als de werking van het endorfinesysteem af neemt, neemt de stress in het lichaam en de psyche toe. Mogelijke klachten die na verloop van tijd kunnen ontstaan zijn dan:
- Vermoeidheid en burn-out
- Overmatige stress
- Allergieën en astma
- Allerlei immuun aandoeningen
- AD(H)D
- En een groot scala aan andere klachten
Hoe werkt het endorfinesysteem
Onze lichaamscellen beschikken over drie verschillende types endorfinereceptoren met elk hun eigen functies. Een receptor is een soort slotje op een cel die alleen die stoffen opneemt die beschikken over de juiste sleutel. Vrije endorfinen (=lichaamseigen opiaat) binden zich aan de endorfinereceptoren en gezamenlijk hebben ze de taak om te zorgen voor het lichamelijk en geestelijk evenwicht; voor onze gezondheid.
Waardoor neemt de werking van het endorfinesysteem af
Nu bestaan er ook lichaamsvreemde opiaten die plaats kunnen nemen op de endorfinereceptoren. Morfine is zo’n voorbeeld. Langdurige behandeling met morfine zorgt voor een verminderde werking van het endorfinesysteem. Al binnen een paar weken na gebruik van morfine ontwikkelen zich ADD-symptomen zoals concentratieproblemen, hoge stressgevoeligheid, wisselende stemmingen en motivatieproblemen. Dit komt omdat door de verminderde werking van endorfine, de werking van dopamine (zorgt voor concentratie) en cortisol (wordt vrijgegeven bij stress) ook afneemt.
Andere lichaamsvreemde endorfinen zijn exorfinen uit voeding. Exorfinen zijn morfine-achtige deeltjes uit gluten, zuivel, soja en spinazie.
Het door veredelen van onze tarwe heeft ervoor gezorgd dat het percentage exorfinen ontzettend is verhoogd ten opzichte van 100 jaar geleden. Hetzelfde heeft zich met de melk voorgedaan; de vroegere rassen, zoals de Friesbonte koe of de Jersey, had een veel kleinere hoeveelheid exorfinen in de melk dan de tegenwoordige rassen (Frisian Holsteiners).
Het DPP-IV enzym
Exorfinen worden afgebroken door het DPP-IV enzym. Maar door de grote overmaat aan exorfinen in onze huidige voeding neemt de hoeveelheid DPP-IV enzym af. De exorfinen worden onvoldoende geneutraliseerd en hechten zich op de endorfinereceptoren, waardoor de werking van het endorfinesysteem wordt verstoord.
Naast de afbraak van exorfinen heeft het DPP-IV enzym nog vele andere functies. O.a. het verminderen van histamine, remmen van intoleranties en astma, het remt de kankergroei, voorkomt middenoorontsteking en rijping van stamcellen en witte bloedcellen.
Meer redenen voor afnemende werking van het endorfinesysteem
De werking van het endorfinesysteem neemt af door een overmaat aan exorfinen, suiker, smaakversterkers (glutamaten zoals E621), geneesmiddelen, teveel aan stress en trauma’s. Door de afnemende werking neemt de stress in het lichaam en in de psyche toe. Dit leidt tot een grote diversiteit aan ziektebeelden van lichaam en geest.
Daarnaast is het zo dat de ouders tijdens de conceptie hun ‘stand van zaken’ qua endorfinesysteem meegeven aan het kind. Dus één of beide ouders met een niet optimaal werkend endorfinesysteem geeft dit door aan het kind. Zo wordt het kind al geboren met een niet optimaal werkend endorfinesysteem.
Kortom: onze huidige manier van leven, de stress en de overgang van natuurlijk voedsel naar geïndustrialiseerd voedsel, heeft een grote impact op het endorfinesysteem en daardoor op onze lichamelijke- en geestelijke gesteldheid.
Herstel van het endorfinesysteem
- (Indien mogelijk) via urine-onderzoek de mate van exorfinebelasting en de bron van deze belasting opsporen
- Aanvullend onderzoek
- Aanpassen van de voeding
- Gebruik maken van supplementen om de exorfinebelasting op te ruimen en de endorfinewerking te optimaliseren
Van een natuurlijke naar een chemische omgeving
De genen van onze voorouders hebben miljoenen jaren vertoefd in een natuurlijke omgeving. Met de opkomst van de chemische revolutie in de 20e eeuw is daar snel verandering in gekomen. Nu worden gewassen bespoten, voeding bewerkt en we consumeren geneesmiddelen. Ook onze voedingsgewoonten veranderden. Tarweproducten en zuivel (producten die veel exorfinen bevatten), suiker en junkfood kregen onze voorkeur. Vooral omdat ze zorgen voor een forse toename van endorfine en dopamine, dus een (kortstondig) goed gevoel.
Dopamine en voeding
Dopamine is een neurotransmitter die verantwoordelijk is voor aandacht, leerprocessen, motivatie, seksuele opwinding, emotionele regulatie, beloning, energie en fijne motoriek. Zowat de helft van de dopamine komt vrij na stimulatie van de endorfine receptoren. Exorfinen, suiker, smaakversterkers en junkfood maken gebruik van deze receptoren, waardoor dopamine toeneemt.
Maar er hangt ook een prijskaartje aan vast. Des te meer de endorfine en insuline receptoren worden gestimuleerd, des te sneller de genen het aantal receptoren verminderen. Eén van de eerste psychische kenmerken zijn problemen met aandacht en motivatie. In de tweede fase neemt de stressgevoeligheid en de mentale moeheid toe. Gevolgd door depressie, hechtingsproblemen, seksuele stoornissen, angst- en dwangstoornissen. Onderzoek wijst uit dat deze fasen min of meer overeenkomen met het aantal receptoren die overblijven. Eenmaal men dit principe beter begrijpt, komt men al snel tot de essentie van hoe een oorzakelijk behandelprotocol er moet uitzien. En waarom korte termijn oplossingen (medicatie) het proces van receptorvermindering versnellen.
Epigenetica
De epigenetica is een vrij recente wetenschap die de invloed van omgevingsfactoren op de werking van onze genen onderzoekt. Volgens de epigenetica komen onze genen in conflict met alles wat niet ‘past’ in hun voorgaande evolutie. Zo blijkt dat onze genen niet aangepast zijn aan exorfinen, junkfood en chemische stoffen.
Zodra we ons volproppen met voeding die ervoor zorgt dat endorfine, dopamine en insuline abnormaal hoog pieken, starten de cellen een adaptatie-proces; het lichaam verminderd de gevoeligheid voor deze signaalstoffen (resistentie). Hierdoor hunkeren we nog meer naar voeding, geneesmiddelen en drugs die de ongevoeligheid voor deze signaalstoffen tijdelijk moeten compenseren.
Wat volgt is een drastische toename van het aantal mensen met ziekten die het gevolg zijn van resistente signaalstoffen. Voorbeelden zijn ADD/ADHD, insuline-resistentie, diabetes type 2, depressie en de talrijke (auto)immuunziekten. Het verklaart tevens dat mensen met ADD/ADHD aan gemiddeld twee tot drie andere psychische aandoeningen te prooi vallen. Elk van deze aandoeningen blijkt overeen te komen met een of andere ‘verworven resistentie’. Het ‘European College of Neuropsychopharmacology’ rapporteerde in juni 2011 dat 38% van de Europese bevolking leidt aan een of andere psychische stoornis. We leven langer, maar de kwaliteit van het leven en het aantal jaren zonder ziekte staan op een nooit eerder gezien dieptepunt.
Overdaad leidt uiteindelijk tot schaarste
Genen werken volgens een ‘aan- en uit schakelaar’. Staat het gen ‘aan’, dan bestuurt het de aanmaak van eiwitten. Op deze manier worden signaalstoffen (bv. endorfine, dopamine, insuline) en receptoren aangemaakt. Deze ‘aan en uit’ regulatie is cruciaal zodat het organisme zich kan aanpassen aan de voortdurend wisselende omstandigheden.
De epigenetica ontdekte dat onze cellen het teveel aan signaalstoffen reguleert door het aantal receptoren te verminderen. Op deze manier wordt de activiteit van deze signaalstoffen geblokkeerd en kan het lichaam het evenwicht herstellen. Deze aanpassing gebeurt op twee manieren. In de eerste fase zal de cel de receptoren opslorpen en vernietigen. Bij langdurige belasting nemen de genen de controle over. Ze verminderen de aanmaak van receptoren. Op dat moment wordt iemand ongevoelig of resistent voor een lichaamseigen signaalstof. Bij mensen met ADD/ADHD leidt dit tot dwangmatig ‘dopamine-scorend-gedrag’: verslavingen, eetstoornissen, borderline en andere dwangmatige handelingen (bijv. porno- en koopverslaving).
Erfelijk of aangeboren, een wereld van verschil
Een belangrijke doorbraak van de epigenetica is de herziening van het begrip ‘erfelijkheid’. Voorheen werd aangenomen dat erfelijke aandoeningen ontstaan door defecten in het DNA-materiaal van onze genen. Nu blijkt uit twee publicaties uit 2011 dat er helemaal niet zoiets bestaat als een afwijkend en fysiek aantoonbaar ADD/ADHD- of autisme gen. Wel ontdekte de epigenetica dat het endorfine-gen (OPRM1) – de belangrijkste factor in de regulatie van endorfine, dopamine en insuline – minder goed functioneert als we smaakversterkers, gluten en caseïne consumeren (*). Deze voedingsstoffen zorgen voor een drastische toename van endorfine, dopamine en insuline. Wat volgt is een genetische vermindering van het aantal receptoren. De symptomen zijn sterk verschillend volgens de genetische ‘zwakte’ van een persoon.
Het genetisch adaptatie-mechanisme is erfelijk. De consequentie is dat alle factoren die bijvoorbeeld het endorfinesysteem belasten (bv. stress), kunnen leiden tot een ongevoeligheid voor endorfine. Tevens bestaat de kans dat andere stoffen die door het endorfinesysteem worden gemoduleerd minder goed functioneren. De genen beschikken zo te zien over een (epigenetisch) geheugen, lang voor de bevruchting plaatsvindt. Moeders die een jaar voor de bevruchting antidepressiva hebben gebruikt, hebben twee keer meer kans op een kind met autisme.
Het endorfinesysteem
Het gen dat een zware tol betaalt voor al deze veranderingen is het OPRM1-gen. Dit gen speelt een centrale rol in het ontstaan van de zogenaamde ‘moderne’ ziekten. Het OPRM1-gen bestuurt het endorfinesysteem en daardoor de werking van dopamine en tientallen andere immuun- en signaalstoffen. Het gen is betrokken bij diverse psychische processen zoals aandacht, motivatie, positiviteit, hechting en sociaal gedrag. Het OPRM1-gen reguleert tevens de gevoeligheid van cortisol en insuline, twee hormonen die betrokken zijn bij de regulatie van respectievelijk stress en glucose. Andere functues zijn de rijping van witte bloedcellen, de vrijgave van ontstekingswerende stoffen (cytokines), anti-kanker functies en het herstel van neuronen (neurogenese).
Factoren die aan de basis liggen van een verstoorde OPRM1-gen werking zijn exorfinen. Dit zijn morfine-achtige stoffen uit gluten, zuivel en soja. Ze veroorzaken een ongevoeligheid voor insuline, endorfine en dopamine. Ook chronische stress, een tekort aan omega-3 en andere nutriënten, het toenemende gebruik van drugs en geneesmiddelen en de overconsumptie van suiker en verkeerde vetten spelen een rol in de OPMR1-gen problematiek.
Bron: Exendo
Ik ben opgeleid door Exendo, die gedurende 10 jaar praktijkervaring, een herstelprocedure heeft ontwikkeld voor de endorfine- en dopamine problematie die de verborgen oorzaak is van tientallen zogenaamde ‘beschavingsziektes’. Indien je gemotiveerd bent om de echte oorzaken aan te pakken kan ik je begeleiden met een stappenplan, waardoor je in enkele maanden tijd een verbetering kunt ervaren met als uiteindelijk doel het natuurlijk evenwicht van je lichaam te herstellen.
Bestellen van supplementen
Mensen die gebruik maken van de supplementen van Exendo kunnen deze ook zelf bestellen op de website van Exendo.
Wat is epigenetica?
Epigenetica is de wetenschap dat genen aan- en uitgeschakeld kunnen worden door omgevingsfactoren en leefstijl. Je systeem in het lichaam worden geprogrammeerd voor de manier waarop het lichaam/DNA zal reageren in de toekomst.
BrainQ® is het opleidingsinstituut van Exendo® Epigenomics. Zorgverleners met een BrainQ® certificaat zijn opgeleid in de epigenetica en zijn gespecialiseerd in het werken met produkten van Exendo® Epigenomics.
Bron: Exendo
